من کی ام

در تند باد روزگارزمانی که اندیشیدمزمانی که باور کردمزیبا ترین ایثار تراجزیره را از دل طوفانی دریابیرون کشیدمامنیت، آغوش ساحل بودو طلاطم امواج خاطراتکه بر سختی و افتادگی ساحلاز حرکت میماندآنگاهرزم جامگان پاره خودرابر تن دکل کردم از تن زخمیکه با توام ای دعوت تسلیمحتی بر نوک نیزه زهر الودگل عشق رستنی استطوفان این دریا اما ازلی استهیچ ناخدائی کشتی این دریا رابه ساحل نرساندهباد است که بنیان جهان را میلرزاندتردید،دودلی،و شکو ناگهان پایان رویاکمتر از یک خواب کوتاه تابستانیفرا می رسدبادبانها ر ا بکشیدلنگرها را بر داریدسکان را به پیچانیدبر دل امواج کوه پیکرمستقیم برانید کشتی راای ای ای ی ی ی یچیزی بر ساحل ماندهکدام ساحل را می گوئی ناخدا؟آن خواب کوتاه که فراموش کنی غم رابه قیمت وانهادن جعبه جادوئیت خریدیآه ای زمانای هستیمن اکنونتن برهنه پای زخمیبر دهانه طوفانزای زمان ایستاده امهمچنان که قبل از توآه باورم را تو ربودیدر خواب اندیشه امکه صندوق جادوئی من بود@@و اینکآن سیاهی لرزان که در دامنه شفق محو می شودوجود مردیست در طوفانآیا خواهی گفتاو فرداها راچگونه بماندبی باور عشق77/11/17 بخوانید, ...ادامه مطلب