در حاشیه ورشو1

طی دوسال گذشته اعتراضات گسترده و اعلام

نارضایتی ها و کنترل نصفه نیمه نظام روی

حوادث شاید امیدواریهایی برای مخالفان ایجاد

کرده باشد.اما شگفت زده خواهید شد اگر بگویم

نتیجه تمام این تحرکات و گله و شکایات پیدا و

پنهان متفکرین و روشنفکران و حتی تمام اقشار

کشور نتیجه حیرت آور و دست آورد بزرگی برای

نظام است.این اعتراضات  و تظاهرات به مثابه

تمرینی بوده که نظام بایستی بطور جدی با آن مواجه

میشد .اهرمهای کنترلی و فشار نظام بر جامعه

کم کم امتحان خود را پس داده اند و راههای کنترل

جمعیت راه و رسم جدیدی پیدا کرده .با وجودیکه

فشار اقتصادی بیش از توان تحمل مردم است بطور

محسوسی راههای بهره برداری از این فشارها هم

در اختیار نظام قرار گرفته است.

بهر حال سوق دادن جامعه بسمت بحرانهای پیاپی

و کنترل های بموقع و تشدید فشار و ایجاد جو سنگین

در جامعه و اتخاذ سیاست های تنش زای بین المللی

تماما یک نتیجه مشخص دارد.

ملت و ثروت ملی و امکانات پولی و توان نظامی و سایر

امکانات در گروگان نظام است و لی مردم و سرزمینها

و شهرها و همه چیز در نظر نظام ارزش چندانی ندارد

و در صورت جنگ نظام با به صحنه آوردن توانائی های

تسلیحاتی خود و جنگ موشکی بخوبی میتواند جنگ

را اداره کرده و مطمئن باشید در برابر ویرانی هر چیز

و آوارگی و خانه خرابی هرتعداد از مردم با کمال آرامش

به جنگ خود می اندیشد وآنرا پیش میبرد.

لذا باید توجه کرد که هر نوع انتقاد و یا سیاه نمائی

و یا حتی اعتراضی در جهت امادگی بیشتر برای

جنگ نهائی مورد استفاده نظام قرار خواهد گرفت

بطور کلی نظام نیازمند اعصاب کش آمده مردم و

مردم جان به لب رسیده است که تنها راه رهائی

خود از چنگال بدبختی ها را جنگ بدانند و جوانان هم

برای رهائی از آنچه که آنها را بویرانی میکشاند و

شاید برای بدست آوردن امکانات زندگی و برخورداری

از ثروت های موجود در شرایط جنگی به جبهه ها بروند

و آتش جنگ را همچنان شعله ور نگه دارند.

این جنگ یک جنگ آرمانی و اعتقادی به باور هر دو

طرف است و به جنگ آخرالزمانی معروف است

مثل روز روشن است که این جنگ برنده ندارد و طرفین

در طول جنگ به سبعیت و وحشیگری بیشتری دست

پیدا خواهند کرد و بجای اینکه جنگ را در جبهه های

آن محدود کنند دامنه جنگ را بشهرها ونابودی انسانها

میکشانند . جنگ سالاران طی جنگ اهمیتی به

مراکز صنعتی و ارتباطی نمی دهند و صرفا با هدف

نا بودی منابع انسانی یکدیگر جنگ را ادامه میدهند.

در این جنگ هیچ واسطه و دادگری وجود نخواهد داشت

و کشورهای متخاصم با کوچکترین حسی از طرف

دشمنان واقعی و احتمالی خود سخت ترین عکس العمل

را نشان خواهند داد.مردم آواره که در هیچ شهر و روستائی

امنیت ندارند در چادر ها و بیابانها بطور پراکنده و در سختترین

و ضعیت بسر خواهند برد و دیگر نمی توانند به هیچ کشوری

هم پناهنده شوند. مسائلی مثل بهداشت و آب آشامیدنی

و سایر امکانات اولیه افسانه شده و مردم آواره صدایشان

به هیچ جا نخواهد رسید.همین پناهگاههای موقت و چادرها

هم آماج حملات خواهند شد و همینطور مخالفان داخلی

حکومت و جنگ هم طی عملیات اطلاعاتی نظام بسرعت

شناسائی و دستگیر شده و هر نوع انتقادی هم به جنگ و

یا نوع جنگ ویا ادامه جنگ بشدت سرکوب خواهد شد

میزان ویرانیهای این جنگ در حدی خواهد بود که شاید صد

سال هم به آبادانی نرسند ولی احتمال اینکه این آخرین

جنگی باشد که بر اساس عقیده هست همچنان در من

کور سوئی از امید را نگاه داشته است