رهائی از دانسته گی

پس چرا با این همه دانائی موفق نیستیم؟ .ما

ایرانی ها واقعا خیلی موارد را می دانیم و تجربه

هم داریم و باز هم بدنبال دانائی بیشتر هستیم

و افرادی که دانا نیستند در نزد ما جای بالائی

ندارند-برای ما دانستن یک ارزش و امتیاز است و

از کودکی دوست داشته ایم که در تمام زمینه ها

حتی خیلی کم و محدود باز هم چیزهائی بدانیم—

در خانواده های ما و در مهمانی ها از همه چیز

سخن گفته شده و می شود—از سیاست دنیا تا

سیاست داخلی -از گرانی تا نحوه حکومت

شاهان قدیم و از خدمات نخست وزیران بزرگ تا

خیانت های مردان سیاست -از دستور درست

کردن هویج پلو با مرغ تا نحوه راندن زیر دریائی

اتمی-از آسفالت بد جاده ها تا پرتاب فضانوردان

به مریخ از بزرگی پدر بزرگ و مادر بزرگمان تا

سوتی های بایدن و ترامپ از ارزش دلار در زمان

حال و ارزش آن قبل از سال 57 و خلاصه از

گودترین نقطه اقیانوس آرام تا محل دفن امیر کبیر

در کربلا.مدتهاست که به چگونگی این همه

اطلاعات گوناگون نزد افراد ایرانی فکر کرده ام.

شما بفرمائید چگونه این حد از دانستن و تحلیلهای

درست و نادرست تا کنون نتوانسته گره ائی از کار

ما و اجتماع ما باز کند.دانستن های زیاد چرا به

موفق بودن و ثروتمند شدن فرد نیانجامیده؟ آیا

واقعا ما تا حالا به این موضوع دقت کرده ایم و یا

مثل بسیاری از موارد از کنار آن بصورت کاملا

نا خود آگاه گذشته ایم—چرا چشم ما از دنبال

کردن هیکل های زیبا و موهای قشنگ و زیبائی

ظاهری تا کنون نتوانسته عبور کند و مخصوصا

عیوب باطنی و تهی بودن مغز افراد را ببیند- این

احترام چیست که ما به لباس می گذاریم چرا

باید لباس روحانیت افتخار آمیز باشد و یا یک

لباس نیمه لختی یک خانم در یک میهمانی

بتواندتا این اندازه نظر ما .....

ادامه دارد