رهائی از دانسته گی 46

ادامه مطلب

می کنید. که بار ذهنی اتان کم شود. اگر در ضمن اعتراف، قضاوت کنید. نتیجه قضاوت شما، به اندوخته های قبلی ذهن شما، افزوده شده و بار ذهنیت شما ،افزایش خواهد یافت. و به آرامش نخواهید رسید—باید درست مثل یک نفر که با خودش و جهان روراست است. و هیچی برایش تفاوت ندارد. اعتراف کنیم. و از قضاوت دیگران هم، بیمی بدل راه ندهیم. تا نتیجه اعتراف ما، آرامش و راحتی قلب و روح ما بشود-به خاطر همین اهمیت اعتراف و اثرات مفید آن است. که توصیه می کنم از هر نوع ترس و جانبداری از خود و هر نوع قضاوت به طور قطع ، خودداری کنید.دست یابی به این شرایط در فضای مجازی و روی کاغذ امکان پذیر است. اما در موردانتخاب شخص اعتراف گیرنده، باید از تمامی ظرفیت و توانائی خود، در جهت یافتن شخص مناسب استفاده کنید .در ایران فقط متخصصین اعصاب و روان می توانند. قابل اعتماد و اعتنا باشند.در زمان اعتراف جای هیچ گونه پشیمانی و عذر خواهی نیست. و اینطور باید عمل کنیم. که انگار ما داریم. یک قصه و یا اعترافات شخص دیگری بغیر از خودمان را می گوئیم. برای این که زمان طلائی و فرصت استثنائی اعتراف را، ضایع نکنیم. خوب است قبلش، خودمان بصورت تمرینی مسائل مورد نظر را یک بار برای خودمان جلوی ائینه بگوئیم. چون خجالت و شرمندگی خودش مانع از اعتراف است. پس در آئینه مستقیم به چشمان خود نگاه کنید. و اعتراف بفرمائید .البته اعتراف جلوی ائینه هم مناسب است. بشرطی که در دام قضاوت کردن خود و دیگران نیفتید.در اعتراف، قضاوت ممنوع است. و حتی یکی از اشتباهات ما که باید به آن اعتراف کنیم. همین قضاوتهای بیرحمانه و نابجای خودمان در باره دیگران است.باید با صراحت به قضاوت های نابجای خودمان، اعتراف کنیم. توجه فرمائید که هدف از اعتراف، بدست آوردن چیزی و نتیجه ائی خاص نیست. ما به اعتراف کردن نیاز داریم. تا بسیاری از ذهنیت ها و داشته های زیانبار خود را از دست بدهیم.اگر ما بتوانیم. با اعتراف خالصانه خود، مقداری از ذهنیت مزاحم خود را از دست بدهیم. قلب و روح ما در فشار کم و خلوت منظم خود، نفسی به راحتی خواهند کشید.ممکن است بعد از اعتراف، ما از زور خوشی به خودمان، قول هائی بدهیم. که دیگر من فلان و فلان کار را انجام نمی دهم .و ....این کار نادرست است. شما بعد از اعتراف، فقط به مرتب بودن ذهن و ...

ادامه دارد