آش شله قلمکار

[Forwarded from Fereshte Abdollahi]
شیخی به چرت بود که زنش  وارد شد به تعجیل, بگفتا;

شیخا چه نشستی که آش شله قلمکار دهند اندر هیئت ابوالفضلی!

پس شیخ به عبا و عمامه شد و دیگ, سمت دروازه, پیش گرفت.

چون رسید کوی هیئت را, خیل خلق بدید در آشوب و هیاهو!

در اندیشه شد که نوبتش نیاید و شکم در حسرت بماند!

ره ز میان صف گشوده, بالای دیگ برسید. دیگ آش, نیمه یافت.

پس آشپز را بگفت; دست نگاهدار, که نذری را اشکالی ست شرعی!

آشپز بگفت; از چه روی ای شیخ؟

خلق نیز به گوش شدند.

شیخ بگفت; قصاب بدیدم به بازار که گوسپند, تازه ذبح بکرده,

سر به کناری نهاده بود. چون ز سر بگذشتم, حیوان به ناله و

اشک شد که قصاب, آب نداده, هلاکم نمود..., هم از این روی,

حرام باشد آن گوشت و این شله!

مردم را ولوله افتاد و آشپز را پرسش که; حال که کار ز کار

بگذشته, چه باید کرد شیخا؟

شیخ بخاراند ریش را و بگفتا; خمس آش به امام دهید, حلال شود!

پس خلق بگفتند آشپز را که; خمس دهی, حلال شود, به

ز آنست که کل آن حرام شود!

پس آشپز, دیگ ز شیخ بستاند و آش اندر بکرد!

خلق, شادمان شده, شیخ را درود گفته, صلوات

بفرستادند.

خشتمال, که ترش روی, حکایت بدید و بشنید, شیخ

را جلو گرفته, بگفتا; این چه داستان بود که کردی؟ چه

کس دیده که گوسپند سر بریده سخن گوید, ای فریبکار؟

شیخ بگفت; مهم شله است, که به دیگ شد! الباقی,

نه گناه من است, که خلق را اگر میل به خریت باشد

همه کس را حلال باشد به سواری!

@ttalangori

من کی ام...