نظارت

نظارت

نظارت، الزاما از وسا ئل و ابزار وعللِ توسعه

و پیشرفت نیست.

نظارت مثلِ یک ظرفِ دانه انارِ آماده مصرف است .

که برای تهیه آن مقدمات وکارهای زیادی لازم است

اعمال نظارت، بر یک سیستم ناقص و ناکارآمد و

فاسد ممکن است باعثِ تلاشی و اضمحلال آن

سازمان و سیستم بشود.

نظارت مثل یک اسیدِ پاک کننده است. و چنانچه

ظرفِ حساس به اسید و یا ظرف ناقصی که بعضی

جاهایش به اسید حساس است را، داخل این

اسید بگذاریم بجای اینکه ظرف و یا ابزار تمییز و

سالم تحویل بگیریم یک ظرف از شکل افتاده

نابود، تحویل خواهیم گرفت

اعمال نظارت و گرفتن نتیجه از این نظارت، فقط در

موردسیستم های پیش رفته و سازمان یافته و مدرن،

قابل اجراست

برای ایجاد یک سیستم که تحمل نظارت را داشته

باشد. درابتدا نیاز است که شکل و ماموریت آن

دستگاه بر مبنای  هدف و موازین فنی وقانونی

تعریف شده باشد. تهیه شرح وظائف اعضا و

شکل سازمانی نیروی انسانی و پیش بینی

بودجه مورد نیاز ضروری است.(حتی برای

دستگاههای کاملا خصوص و غیر دولتی) نحوه

ارزیابی امور وتصحیح اشتباهات در دو سه

سال اول ضرورت تام داردو کنترلِ میزان دستیابی

دستگاه به ماموریت محوله توسط  موازین علمی

و سازمانی، مورد نیاز است. حالا عملکرد سازمان

تقریبا ،مشخص شده و اشتباهات کوچک و بزرگ،

تصحیح شده اندمسئولینِ کارآمد و متناسب با

مسئولیتِ خودشان، در راس امور قرار دارند. و

کلیه نگرانی ها در موردِ ساختارِ فنی و انسانی

و اداری، مرتفع شده و شکل و قواره سازمان

(دستگاه)مشخص شده و رابطه دستگاه با سایر

ادارات و سازمانهای بالا دستی و پائین دستی 

شکل گرفته و بازده سازمان از هشتاد درصد

هم فراتر رفته ،است. حالا و در این زمان نیاز

است که برکلیه امور دستگاه، نظارت تخصصی

و فنی، ِاعمال گردد.

معمولا ناظرین، از بین افراد فوق تخصص وآشنا

به راهبردسازمان و آشنا به عملکردِ هماهنگ

با مسئولیتِ سازمان در مقابل کارفرما و یا

سازمان بالا دست ویا مردم انتخاب میشوند و

با آشنائی کامل به کلیه جوانب امر سعی خواهند

کرد تا کمک کنند، سازمان ویا دستگاه ِموردِ

نظارت در مسیر تعیین شده، به راه خود ادامه

دهد. و با استمرار نظارت به عیوب و نواقصی

که ممکن است در میان مدت و یادراز مدت به

عملکرد دستگاه لطمه وارد کند اشاره کرده و

با پیشنهادات سازنده مدیران و روسای دستگاه

را در جهت رفع مشکل یاری دهند.

با شرح و توصیف موارد فوق، کاملا مشخص و

ملموس است که، اصولا اعمال نظارت و یا

حتی آرزوی اجرای نظارت در فرهنگ کشاورزی،

بخصوص با گرایش مذهبی و بویژه با گرایش

رادیکال مذهبی و بویژه تر در یک حکومت با

فرهنگ کشاورزی و با عقاید رادیکال و تمامیت

خواه، غیر ممکن است. اگر کار نصفه و نیمه ایی

که شکلِ نظارتِ خیلی رقیق هم دارد بخواهد

در چنین فرهنگی اعمال شود بسرعت پایه های

اصلی حکومت را مضمحل میکند. غم انگیز است

که در فرهنگ کشاورزی بدلیل ناکارآمدی، نمایشِ

کاری، شبیه نظارت هم ،ممکن نیست

در فرهنگی که قبول دارد دزدِ نگرفته پادشاه است

(با هر دو تعبیر) تفکر در موردِ نظارت، بیشتر یک

مسخره بازی است. در فرهنگ کشاورزی و حکومت

متکی به این فرهنگ تمام مهره ها به دور یک مرکز

طوری چیده شده اند که صدمه به یکی از مهره ها به

منزله تخریب کل نظام تلقی شده و در برابر انتقاد

به یک عیب کوچک، سیستم وچینشِ تمام

مهره ها مثل لانه زنبور عکس العمل نشان میدهند

و اگر فشار زیادباشد(که معمولا نیست) مهره ها

بسرعت ،مجددا خودرا ساماندهی میکنند. و اجازه

دخالت به هیچ نیروی خارجی را نمی دهند. آدم

بزرگی در اوایل انقلاب گفت مواظب باشید انقلاب

دست نامحرمان نیفتداین سخن باید در حقیقت

اگر سلامت انقلاب و ترقی کشور و مردم مدنظر

بود به این صورت بیان میشد ((مواظب باشید

خودیها در سایه قدرت فاسد نشوند و با خودیهای

فاسد بشدت برخورد شود). این که  خودیها،

محرم هستند و غیر خودیها نامحرم که، به

این معناست.  اولا، هنوز سیستمِ ارباب و

رعیتی پابرجاست و مباشرارباب همیشه راست

میگوید و رعیت همیشه دروغ میگوید پس رعیت

باید خفه خون بگیره تا (ما) دروغ کمتری به گوش

نازنین مان برسد.و دوم اینکه هیچ نیروی منتقد و

ایراد گیر و بطور کلی خارج از (ما) اصلا وجود

خارجی ندارد .پس با توجه باینکه مسائل خانه

اربابی توسط خود ارباب رتق و فتق میشود و

باضافه اگر رعیتی خطا کرد بدستور ارباب او را

بچوب می بندیم و فلک میکنیم پس اوضاع مرتب

است و نیازی هم به نظارت نداریم . اگر هم بر

حسب اتفاق دزدیِ یک شخص وابسته به خانه

اربابی برای ارباب مشخص شد این خبر بین

اهالی روستا پخش ،نمی شود. و اگر ارباب

صلاح دانست خودش شخص را تنبیه میکند

واگر تصادفامردم ده فهمیدند و بزبان آوردند و

بهم اطلاع دادند سیاه نمائی و شایعه تلقی

خواهد شد که ،حتما با آن برخورد میشود این

عصاره فرهنگ کشاورزی وحکومت بر خاسته

از این فرهنگ است.ما برای عبور از فرهنگ

کشاورزی و دست یابی به تمدن، مطلقا نیاز

به نظارت نداریم. نظارت ابزار ترقی و توسعه

نیست .نظارت میوه و نتیجه ترقی و توسعه

است که فعلا امکان آنرا نداریم

انشاالله در آینده نزدیک در مورد فرهنگ کشاورزی

و راه عبور از آن و چگونگی دستیابی به تمدن

متناسب با درک جامعه ایرانی را، خواهم نوشت