تحول مثبت

مدتهاست که شاهد انواع و اقسام اعتراض ها و مخالفتها

با امور مختلف از جمله مخالفت با نظام هستم...

انرژی های زیادی بمصرف مخالفتها میرسد و بعد از

گذشت یک دوره و عدم مشاهده نتیجه واقعی اعتراضات،

باز هم شخص معترض ،اعتراض میکند اما اینبار

بخودش. از نبود افرادی که افکار و طرحهای او را بفهمند

و مهمترآنها را قبول کنند گلایه میکند و البته برخی

کمی ناسزا هم میگوینداظهار مخالفت از زوایای

گوناگون انجام میشود. و گاهی انسان از اینهمه ظرافت

و دقت، در پیدا کردن سوژه و طرز بیان آن، حیرت

میکند. ظاهرا در این سالها اعتراض کردن خودش ،

بنوعی مد روزشده و هرکس با هر سطح از توقع و

دانش ،  در نوشته به فردی ،گروهی،سازمانی،وزیری،

نماینده ائی،پزشکی،کارمندی و حتی رئیس جمهور و

بالاتر، نیشی، میزند. با توجه به اینکه اعتراض و

اصطلاحا نق زدن یک امری همگانی بوده و هر انسان

از حدودا شش سالگی تا بیش از صد سالگی قادر

به این کار است لذا طبیعی و عادی است که این

نق نق منهم خودش واقعا یک غر غر معمولی بحساب

بیاید اما ...چون یک پیشنهاد جالب و عملی دارم

این نوشته را از نق زدن صرف به یک طرح تفکر تبدیل میکند

و اما پیشنهاد::::::

هر کس با توجه به درک-درد-فهم-استعداد-انگیزه-هدف-آرمان

ایمان—وطن دوستی—آزادیخواهی—روشنفکری- توهم—

خیالات--رویا –و.....هر موضوعی که او را وادار به اعتراض ،

میکندمیتواند برای مقابله با آنچه که نمی پسندد یک

راه مبارزه را بیان کند---ممکن است بنظر بعضی از

اشخاص بیاید که در اتوبوس و مترو و....راههای

دستیابی به یک هدف مشخص را برای دیگران

بگوید مثلا عنوان کند خانمها –آقایان از فردا هر

کس یک ورق کاغذدستنویس با خود همراه بیاورد

و در آن نوشته به سایرین امید بدهدبرای مقابله

با ظلم وکژی و ناراستی یک پیشنهاد عملی بدهد.

یا شاعران در اشعار خود بجای بیان سیاه و

خاکستری، از دیگران بخواهند که بمنظور فلان

انگیزه، بیائید نظرات همدیگر را تائید کنیم و پشتیبان

نظری همدیگر بشویم— با توجه به اتفاقی که برای

دختر آبی افتادمیتوان کاری کرد....عنایت بفرمائید،

خانمها و دختر خانمها را به استادیوم راه نمی دهند.

بیائید با تعداد بسیار زیاد ،خانمها با همسران و یا نامزدها و یا حتی دوست پسر های خود تا پشت در استادیوم بروند.آنها در آنجا با رعایت تمام موازین اخلاقی و اجتماعی فقط با سایرین همراهی کرده و دسته جمعی بدون هیچ شعاری اینسو و آنسو بروند و از نزدیک چشم در چشم کسانی که آنها را راه نمی دهندبشوند.هرگز بهانه ائی بدست نیروی انتظامی ندهند و شعار هم ندهند

از رادیو استفاده کنند و با توجه به گزارش گزارشگر ورزشی بشدت ابراز احساسات کنند .هورا بکشند،جیغ و سوت بزنند و راحت باشندمراجعه خانمها تا پشت دراستادیوم که منع نشده در تمام بازیها که دراستادیومهای ایران انجام میشود خانمها بروند پشت دربهای استادیوم و حضور خود را به مخالفین تحمیل کنند .

بار دیگر تذکر میدهم همین حضور کافی است و به هیچ شعار یا حرکتی نیاز نیست(((لطفا خوانندگانی که از امکانات نشر این نظریه برخوردارند استدعا دارم این نظریه را با نام ویا بدون نام من نشر دهند))) در گفتگوهای خانوادگی از فامیل و دوستان بخواهیم که در سفرها یک کیسه زباله بزرگ بهمراه ببرند و

زباله های رها شده در طبیعت را جمعآوری کنند. به روشنفکران

بگوئیم ازخوبی ها و اقتدار مخالفین بنام حکومت ودر تائید آنها

عملی انجام دهند. به کسانی که آمادگی سخنان ما را دارند.

پیشنهاد کنیم که درراه مبارزه علاوه بر اظهار عقیده، یک

سرمایه ایی هم جهت روزهای سخت ،جمع آوری کنند تا در

صورت لزوم بتوانیم به خانواده افراددر بند کمک کنیم.

لازم است حتما یک هنر ساده را هم، بیاموزیم و هم بدیگران

توصیه کنیم و آن گوش دادن به صحبتهای دیگران

است. حتی اگر برخلاف نظر ما مطلبی را میگویند.

در مقابل اظهارات دیگران، جبهه گیری نکنیم و نسبت

به مطالبی که در کلِ سخن آنها ارزشمند تشخیص میدهیم

تشکر و تشویق کنیم. نسبت به تفکر درمورد راههای زیاد

پیشنهاد های مثبت و عملی و یا حتی آرمانی سریعا کاری

انجام دهیم---در مقابل پیشنهادات دیگران عیب جوئی

و مخالفت نکنیم . نپنداریم که همین فردا صبح نظرات او به

کار بسته خواهد شد....ما در حال حاضر نیازمند تجمیع و

یکنواختی در امر تقویت و راه یابی هستیم و همینکه

شخصی در مخالفت با موضوعی با دیگران همجهت

است کفایت میکند او را به ادامه راه تشویق کنیم.به

راهپیمائی های خیابانی که به مناسبت هایی انجام میشود

دقت کنید برای نظام همان یک نقطه سیاه که از کله شخص

در فیلم پیداست کافی بوده و زیاد در بند عقاید و تفکرات

اشخاص نیست چون حضور و اضافه شدن جمعیت مدنظر

است .خوب ملت هم میتواند مخالفین با هر سلیقه ایی را در

کنار هم جای دهد. از ارائه هر گونه پیشنهادی، استقبال کنیم

و در حال حاضربه نقائص و کمبودهای پیشنهادِ ارائه شده

کاری نداشته باشیم ممکن است یک پیشنهاد کوچک،

دروازه بزرگی، بروی ما بگشاید بدون توجه به مسائل

فرعی و بزرگی و کوچکی و با اهمیت بودن و یا عادی

بودن هر پیشنهاد آنرا گوش کنیم و در باره اش فکر

کنیم و پیشنهاد دهنده را تشویق کنیم و اثباتا کمی هم

اورا راهنمائی کنیم، با ظرافت و دقت.شاید یک پیشنهاد

در شهری مانند تهران قابل اجرا نباشد و یایک پیشنهاد در

شهرستانها جواب ندهد. لذا باید قدرت هر پیشنهادی

را، برای کل ایران حتی روستاها و در تمام سطوح تحصیلی در

نظر بگیریم و آنرا اشاعه دهیم تا شاید بدست اهلش برسد و اجرا

شود---اینگونه بر خورد با پیشنهادات بجای اعتراض به پدیده های

غلط و ناهنجار، مملو از حس امیدواری و تمسک واقعی به نیروی

انسانهای متفکر و عاقل است. شاید یاد آوری این موضوع نیاز

به توضیح بیشتری داشته باشد اما من به چند جمله کوتاه قناعت

میکنم..ممکن است شما امروز پیشنهادی را ارائه بدهید. اگر این

پیشنهاد مورد قبول افرادی  قرار بگیرد و توسعه پیدا کند شاید

بعد از مدتها، به ثمر بنشیند و احتمالا ممکن است ما حضور

فیزیکی هم در جهان نداشته باشیم---خواهش میکنم بدون توقع

و بدون در نظر گرفتن زمان و بدون محاسبه شکست یا پیروزی

صرفا پیشنهاد بدهید .هرگز به شکست فکر نکنید وآنقدر سیل

پیشنهادات را روانه ذهن ومغز مسئولین ومردم بکنید تا عملا

دفاع از مواضع برای حکومتیان با توجه به تعداد کثیر پیشهادات

غیر ممکن شود و همچنین هر فردی از اجتماع بتواند ایده آل

خود را در انبوه پیشنهادات ببیند و حس کند. من در اینجا مثالی

میاورم تا احیانا خواننده قدرتِ پیشنهادات را در یابد...رسم ومعمول

است که خانواده ها گاهی غذای خود را در رستورانها و فست فودها

صرف کنند.اگر خانواده ائی از تمام جهات یک رستوران و یا

ساندویچ  فروشی را پسندید به راحتی او را تبلیغ میکند و ما شاهد

هستیم که پس از مدتی سیل مشتری به ان مکان رجوع میکنند

حال در باره مسائل سیاسی و اجتماعی احساس میکنم که تبلیغات

مثبت توسط مخالفین بعمل نمی اید.بیائید هر روش مثبتی که باعث

انفعال حکومت میشود را ،با طرز تفکر و قدرت خود بصورت

یک پیشنهاد ساده تبلیغ کنیم .روشن است که در فضای امروز

جامعه، این پیشنهادات مثبت بسرعت راه نفوذ خود در قلب و

ذهن خواننده و شنونده را باز کرده و در کوتاه مدت موجب

تحولات عظیم اجتماعی خواهد شد ---انشاالله