ریشه درد 19

ادامه مطلب

در نگاه بهائیت، همه مظاهر امر، جلوه های یک حقیقت واحد می باشند که در طول تاریخ، در بدن های مختلف ظهور پیدا می کنند. در حقیقت، بهائیان با بیان این مسئله و تفکیک نمودن بین بدن های مختلف با حقیقت واحد پشت آن ها، به دنبال این هستند که آن حقیقت واحده را تجلی صفت «الباطن» که در این آیه شریفه بدان اشاره می شود، بدانند. (۲)

نقد فرضیه تجلی و مظهریت در بهائیت

رهبران فرقه بهائیت، تفسیر خود از این آیه و موارد مشابه را موافق با نظر عرفای اسلامی می دانند. در حالی که در این راه آشکارا به خطا می روند.

مهم ترین ایرادی که می توان به این فرضیه گرفت این است که:

در آیه شریفه سوره حدید، بر خلاف این تقسیم بندی رهبران بهائیت، به ظهور مطلق خداوند در تمام عرصه وجود اشاره می شود. بزرگان عرفان اسلامی از جمله محی الدین ابن عربی و عبدالرزاق کاشانی نیز چیزی جز این نمی گویند.

به عقیده کاشانی، «هو الظاهر و والباطن…»، نه فقط به این معناست که عالم، صورت و خداوند، باطن آن است، بلکه، گواهی است بر این که خداوند، ظاهر و باطن عالم است. (۳)

محی الدین ابن عربی نیز کل عالم، اعم از غیب و شهادت را محصول تجلی خداوند می داند و معتقد است، اساساً اسم باطن خداوند، تجلی ندارد. (۴)

بنابراین، همان طور که به وضوح مشخص است، نه تنها ظاهر آیات قرآن خبر از اثبات فرضیه مظهریت نمی دهد، بلکه بزرگان عرفان اسلامی نیز چنین تفسیری از آیات قرآن ندارند.

اما دومین ایراد این ادعا در این است که:

فرقه بهائیت برای اثبات ادعای خود در رابطه با فرضیه مظهریت در مسئله نبوت، ذات خداوند را از هر اسم و صفتی مبرا می داند. حال آن که نه تنها چنین ادعایی با هیچ کدام از آیات قرآن و روایات ائمه معصومین علیهم السلام سازگاری ندارد، بلکه خود خداوند در قرآن، آشکارا از صفات خود سخن می راند. ضمن این که چنین تصوری سبب می شود که ذات خداوند را فاقد صفاتی از جمله حیات، علم و قدرت بدانیم. به این معنا که اگر ذات خداوند، به عنوان مثال، حیات نداشته باشد، یعنی خداوند وجود ندارد)))))))))))))))))))))))

طبق مفاد صریح تاریخ بهائیت مستقیما توسط انگلیس و بدست علی محمد باب درست شد.بهائیت یک اعتقاد کاملا التقاطی و کاملا انحراف وسیع در باورهای اسلامی و بهره گیری از برخی اعتقادات شیعه تنظیم شده است.و عرض می کنم که این یک تغییر مضاعف است به این معنا که خودشیعه نتیجه تغییراتی